Een ongeluk komt nooit alleen

Zo luidt het aloude spreekwoord toch? Dit bedacht ik me van de week terwijl ik met mijn afwasje bezig was bij de wastafel in de badkamer. Jammer dat we geen bad hebben, dan nam ik de vaat gewoon mee daarin!
Dat het spreekwoord echt klopt blijkt wel weer... ik heb het natuulijk wel over mezelf afgeroepen toen ik me in mijn vorige blog afvroeg of het ziek worden van de monteur en het wegblijven van de kopers via marktplaat soms een voorbode waren voor meer pech. Dom, ik had het natuurlijk moeten afkloppen! Kijk maar:

Afkloppen is een vorm van bijgeloof. Het is een ritueel dat tegenwoordig nog veelvuldig toegepast wordt om het lot gunstig te stemmen dan wel het noodlot af te wenden. Afkloppen doet men nadat men een overmoedige uitspraak heeft gedaan, het ongeluk wordt zo afgewend.
Meestal wordt er afgeklopt op (onbewerkt) hout, maar ook ijzer is mogelijk.

Tja, dat heb ik niet gedaan. Ten eerste is er niet veel onbewerkt hout te vinden hier, geverfd, gezaagd, geschuurd en gebeits spul genoeg. Maar dat is niet goed genoeg, onbewerkt is blijkbaar beter. Ten tweede als ik al wat had gevonden, dan had ik er beter niet op kunnen kloppen wegens het vergrote risico op stoflongen. Uche uche...
Maar ik dwaal af, even terug naar het ongeluk (komt ook vaak in drieën schijnt het). Nadat de monteur gelukkig aan de slag ging, bleek het plafond in de woonkamer dusdanig beschadigd dat het opnieuw gestuct moet worden, een duur grapje helaas. Maar ach, dan is het tenminste helemaal netjes. Omdat dit volgende week pas gebeurd kan de schilder ook niet komen eind volgende week. Jammer, de deadline van volgende week zondag helemaal klaar zijn halen we dus niet. Ik zou trouwens helemaal vergeten dat onze dakkapel op zolder momenteel bezig is de geheel vernieuwde zolder van de buren te voorzien van gele vochtplekken omdat er een lek in het lood zit. Wederom een financiële tegenvaller, maar dankzij de sneeuw, gladheid en vorst kan het niet gerepareerd worden. Ik kan het voor mijn gevoel bijna horen lekken, drup drup drup. En de schade zo nog iets rampzaliger maken.
Door alle heisa in huis en de euro's die ik bijna het raam uit zie vliegen was ik gister gewoon blij dat ik naar mijn werk kon! En ja hoor, je voelt hem mischien al aankomen. Het motorlampje op het dashbord brandde en het riep bijna uit; ik ga geld kosten hahaha! Dus voor het werk toch maar even langs de garage gereden en ja hoor. Het was weer prijs, de thermostaat of iets dergelijk (ik kon de monteur niet goed volgen, ik zag alleen zijn mond in slowmotion de woorden drieeehoooondeeeerdvijftiiiiig eeeeuuurrrooo uitspreken) is kapot. Nu snap ik in ieder geval wel waarom ik zo klappertandend op mn werk aankwam, want al stond de kachel op hoog er was schijnbaar met net genoeg warmte voor de motor, de passagiers zijn op zichzelf aangewezen, en dat dat met -8,5 graad lastig is blijkt.

Ik zit nu toch wel op die drie ongelukken dacht ik zo, even tellen:
-lekkende dakkapel
-plafond stuccen, schilder die later aan de slag kan
-auto kapot
Zucht, er is nog meer... Doordat er zoveel vocht uit het stucwerk van de muur kwam is de voordeur met enorme ijspegels vastgevroren. Een nietsvermoedende vriend dacht dat de onderste knip van de deur niet goed meewerkte en draaide hem met geweld van de deur af, kapot uiteraard. Door het veelvuldig gebruik van de achterpoort door de werklui en de vorst ging de poort aan de achterkant ook niet meer open, slot kapot (uiteraard?!)
Het is maar goed dat mijn dieet de afgelopen dagen niet meer vol te houden is, want ik had al mijn gewicht nodig om me een weg door die poort heen te beuken, waardoor mijn tas met zojuist gekochte waxinelichthoudertjes (zo leuk voor op de kersttafel!) met een geweldig mooi gerinkel tegen de vlakte ging...
AAAAHHHHHH!!!!

Ik ga NU direct op zoek naar een stuk onbewerkt hout, en daar ga ik met grof geweld een half uur op staan rammen! Maar niet te lang, want:
Boos zijn is menselijk, boos blijven des duvels! en ik moet niet Bij de pakken neer gaan zitten. Nee hoor, even alle gekheid op een stokje, alles zal vast op zijn pootjes terecht komen! Daar ben ik nog steeds van overtuigd.
Tot slot nog wat foto's:



Tja, echt ruim is het niet meer te noemen, eerder: bomvol, tjokvol, eivol, zo vol als een potje vol pieren...



gezellig woonzoldertje toch zo?! de kant- en klaarmaaltijd uit oma's keuken staat al klaar.

 Tot de volgende blog, vast één met veel goed nieuws!

Groetjes Linda