zondag 24 november 2013

Sam's Snoezige Snoephuisje

Het was weer zover. Op een koude regenachtige zaterdagmiddag in november werd er weer een trucklading snoepgoed uit de kast getrokken en in bakjes gegooid, potten vol poedersuiker en wat eiwit werden omgetoverd tot een enorme zak spuitglazuur. En vol goede moed en flink wat gevloek, werd het Ikea gingerbreadhuisje weer in elkaar geplakt met kokendhete, vinger verbrandende gesmolten suiker.
Kortom het jaarlijkse snoephuisje versieren ging weer van start! En omdat Sam nu de leeftijd heeft bereikt om mee te doen kreeg hij ook een eigen huisje. Een van peperkoek voor hem, want één pan met aangekoekte zwarte suiker was genoeg. Met flink wat hak en snijwerk werd een huisvorm gemaakt van een oude peperkoek die daarna met chocopasta werd geplamuurd.

















 
Zo, nu de voorbereidingen gedaan waren kon het echte werk van start gaan. Lekker plakken, kliederen en af en toe stiekem wat snoepen was het vooraf opgezette plan voor deze namiddag.

















Maar zoals gewoonlijk als ik weer één van mijn briljante ingevingen krijg (zaterdagmiddag vlak voor het avondeten met een vermoeide, snotverkouden peuter beginnen aan een snoephuisje is niet handig), trad de wet van Murphy in werking. (if there’s any way they can do it wrong, they will" ook wel: "Anything that can go wrong will go wrong" (vrij) vertaald in het Nederlands: als iets mis kan gaan, dan gaat het ook een keer mis.)
Sam wilde in plaats van het snoep opplakken, liever al het snoep opeten. En na een keer of vijfentwintig zeggen dat het nu echt het laatste snoepje is, zou zelfs de meest doorgewinterde supernanny lichtelijk geïrriteerd raken. De discussie dat peperkoek technisch gezien geen snoepgoed is ga ik maar niet eens herhalen... En al helemaal niet pedagogisch verantwoord is proberen uit te leggen waarom de ouders van Hans en Grietje ze in het bos hebben achter gelaten, en waar de heks gebleven is als Hans en Grietje haar in de oven hebben geduwd.
Maar goed, Sam was inmiddels zover dat ook zijn huisje lekker versierd werd, dus mama kon ook aan de slag. De net iets te dunne glazuur droop net zo hard weer van het huis af als ik hem probeerde aan te brengen, en de kauwgomballen die ik op het dak had geplakt rolden topzwaar om de beurt weer naar beneden. Dus de spuitzak maar weer leegmaken, de glazuur iets dikker maken en hop weer terug in de spuitzak doen. Zeer frustrerend als je er dan als je net weer op je stoel zit achter komt, dat de spuitzak lek is geraakt en glazuur op drie punten uit de zak werkt. Zucht, even diep adem halen. Sam is inmiddels klaar, bij elke stap op de vloer kraakt het van de gevallen smarties, kruimels, en ander kleurig spul en ik heb geen enkele inspiratie meer over.
Hier en daar wordt wat op het huisje gekwakt tot ik eindelijk doorheb dat het er nu even niet meer inzit. Het project huisje komt vanavond niet af.
Zondagochtend 8.00, Sam hangt voor de tv (dat is op zondagochtend 8.00 wel pedagogisch verantwoord) en mama schraapt met hernieuwd geduld alle suikerprut van het huisje, plakt opnieuw of het een lieve lust is en rond 11.00 is de boel opgeruimd en kan ik opgelucht constateren dat het leuk was om te doen en het resultaat er best mag zijn!

 
 
Tot blogs weer, en even ter verduidelijking; deze blog is op mogelijk op enkele punten aangedikt (helaas niet overal) en wijkt enigszins af van de waarheid, maar dat schrijft nou eenmaal zo leuk ;-)
Groetjes Linda

2 opmerkingen:

  1. je hebt er een superleuk huisje van gemaakt, ondanks alle tegenslagen ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Het leest net zo leuk als het schrijft volgens mij, ik ken het ;) Je huisje is echt superschattig geworden! Over dat peperkoeken gedrocht zullen we het maar niet hebben, als Sammie het maar net zo leuk heeft gehad als zijn moeder, haha!

    BeantwoordenVerwijderen