Waar ik al tijden voor vreesde is na bijna vijf 'taartjaren' toch gebeurd...
Dat klinkt geloof ik wel heel rampzalig he? Nou ja, in mijn ogen was het dat ook echt. Vanochtend ontdekte ik in mijn koelkast een hevig zwetende stapeltaart! Een bestelling voor de dochter van een collega, zij zou vandaag horen of ze geslaagd was voor haar opleiding, en dat zou groots gevierd worden. Dus vorige week een stapel van 3 lagen gemaakt, in de vriezer geparkeerd en deze gisteravond uitgehaald om langzaam te ontdooien. Een proces wat ik al ontelbaar veel keren zo gedaan en wat altijd prima gegaan is liep nu dus uit op een fiasco.
Nou ja, ik zie niks! Ja hier en daar wat vocht, maar verder valt het wel mee. Pfffffffffffffff, haal adem, in en uit, in en uit... gelukkig, misschien ben ik dan toch iets te kritisch op mijn eigen werk?!
Met lood in de schoenen en zweet in mn handpalmen ben ik de taart gaan bezorgen. Zo diep in gedachten over hoe ik dit nu ging verklaren reed ik uiteraard de juiste afslag voorbij, was ik vergeten op welk huisnummer de collega woont, en verdwaalde ik in de woonwijk. Maar... toen ik haar na een korte uitleg de taart liet zien hoorde ik godzijdank de woorden: Jee wat leuk, mooie kleuren echt super...
Foto's van het slagveld (wat uiteindelijk dus wel mee bleek te vallen) heb ik niet, daar stond mijn hoofd niet echt naar om half zeven 's ochtends.... Jullie zien dus alleen de prettige versie ;)
Hehe, ik hoop dat de volgende post weer een iets vrolijkere is, tot blogs maar weer!
Groetjes Linda
Oh jee wat een schrik, en dan toch nog verkeerd gereden hahah. Nou die weg zal je niet meer vergeten. Maar de foto`s die erop staan zijn super hoor.
BeantwoordenVerwijderengr Petra